Suzanne Bos (43) kreeg op haar 21e darmkanker en is sindsdien een veel geziene ‘gast’ in het ziekenhuis. Maar haar ziekte kent ook positieve kanten: ze leerde luisteren naar haar buik.
Suzanne: “Op mijn 21e had ik bloed in mijn ontlasting. Ik schrok me dood, belde mijn moeder en niet veel later zat ik bij de huisarts. Mijn eerste bezoek van velen. De diagnose die het ziekenhuis stelde was er één in de categorie ‘je grootste angst’. Darmkanker.”
“Kanker was in die tijd iets dat oudere mensen kregen, en waar ze vrijwel allemaal aan stierven. Gelukkig werd ik fantastisch opgevangen: zowel door chirurgen als mijn ouders en mijn vriend die inmiddels mijn man is.”
Wat voor Suzanne volgde, was een leven vol ziekenhuisbezoekjes. “Mijn vriendinnen vlogen uit en gingen allemaal studeren. Zij maakten lol. Elke keer als ik me weer beter voelde en vol goede moed iets wilde gaan oppakken, moest ik weer onder het mes.”
De reden van al die operaties was een gevoeligheid voor littekenweefsel waardoor haar darmen werden afgekneld. Uiteindelijk werd haar volledige dikke darm verwijderd. Van de huid van haar dunne darm werd een soort pouch gemaakt, die als kunstmatige endeldarm dienstdoet.
Maar niet alleen haar buik, ook haar hoofd draaide overuren. Ze legt uit: “Ik had vaak buikpijn en last van een onverklaarbare vermoeidheid. Daar bleef ik steeds over nadenken. Ik bleef zoeken naar een oplossing terwijl het daar niet beter van werd.”
“Ik was bang dat het nooit meer zou overgaan en vroeg me af of ik me ooit weer fit zou gaan voelen. Ik moest het leren loslaten en vertrouwen hebben dat het beter zou gaan. Maar dat is heel moeilijk om te leren.”
“Op een gegeven moment dacht ik zoveel na, dat ik uiteindelijk een burn-out kreeg. Ik leerde meer mindful te leven en nu – na twintig jaar gerommel in mijn buik – kan ik zeggen dat ik er positiever door geworden ben.”
“Ook in mijn relatie heb ik altijd vertrouwen gehouden. Die is er alleen maar sterker door geworden en de zwangerschappen, maar vooral natuurlijk de kinderen zelf, hebben heel veel goeds gebracht.”
“De zwangerschappen waren goed voor mijn buik en buikgevoel en de kinderen brachten mij in een positieve sfeer. Van hen kreeg ik veel energie. Door mijn kinderen zit ik veel meer in mijn lijf, in plaats van alleen in mijn hoofd. Ik heb nooit getwijfeld of ik kinderen wilde. Gelukkig zijn ze niet erfelijk belast.”
“Ik vertel het allemaal luchtig. Maar we zijn nu zoveel jaren verder: het ís voor mij eigenlijk ook een positief verhaal. Dit wil ik daarom ook benadrukken. Ik voel me mooi en vrouwelijk, sterker nog: het heeft me ook een hoop gebracht.”
“Zo sta ik meer ontspannen in het leven, kan beter relativeren en meer genieten van kleine dingen. Allemaal cliché maar waar. Ook heb ik leren vertrouwen op mijn buikgevoel. Dit is ook de kern van mijn boek Buikgevoel dat 9 juni wordt gepresenteerd.”