Zullen mijn buik en ik vriendjes worden

Voila: weg gêne. Deze post gaat over darmen, stoelgang (taboetaboe!) en een boek dat me heel wat bewuster maakte op vlak van die meters buis in mijn buik en hoe die te soigneren, namelijk Buikgevoel van Suzanne Bos.

Vóór mijn leven als studente in Gent was ik me amper bewust van het complexe proces dat plaats vond tussen het opsmikkelen van een paar wortelstaafjes met hummus en het daaropvolgende toiletbezoek. Alles ging laat ons zeggen tamelijk vlot en van “een opgeblazen gevoel/langzame transit/buikkrampen” of andere zaken waar je volgens de reclame dit of dit potje yoghurt voor nodig hebt, had ik nooit last. En toen was er de unief, een ongezonde portie stress en een eetpatroon vol rauw lekkers (want waarom zou je tijd verspillen aan het koken van je groenten als je gewoon dag in dag uit lekkere slaatjes kan eten?). Het proces in mijn buik liet het regelmatig afweten en ik zat steeds vaker óf op het toilet óf met een buik als een ballon aan mijn bureau, me afvragend wat ik die meters darm had misdaan. Wat het ook was, ik zou er alles aan proberen doen om hen weer gelukkig te maken, want artikels over de invloed van je darmflora op je gemoed, de relatie met depressie en mijn niet altijd zo rooskleurige uniefmoed begonnen zich te verweven. Wat als ik terug mijn meestal vrolijke ik kon worden door mijn darmen weer te vriend te maken?

Erg lang twijfelde ik niet toen ik de kans kreeg Suzanne Bos’ verhaal te lezen. In Buikgevoel beschrijft ze op een bewonderenswaardig moedige manier hoe zij haar darmen beter leerde kennen. Op haar 21^ste werd Suzanne geopereerd omwille van een darmtumor. Ze leefde gezond en had een plotse ziekte niet zien aankomen, maar dat was niet binnen haar DNA gerekend. Door een gendefect had ze aanleg voor poliepen in haar dikke darm die meer dan waarschijnlijk zouden uitmonden in darmkanker als er niets aan gedaan werd. Om die reden werd haar volledige dikke darm weggehaald. Dat klinkt allemaal ontzettend dramatisch en deprimerend, maar het boek is zo geschreven dat je eerder samen met Suzanne levenslessen opdoet dan dat je er een doos kleenexjes bij moet nemen. Haar hele verhaal staat bondig maar toch gedetailleerd beschreven en gaandeweg geeft ze tips en leert ze je alles wat je hoogstwaarschijnlijk nog niet wist over dat buizenstelsel in je buik.

Het boek is eerder geschreven voor mensen die zelf aan een darmziekte leiden. Met mijn onschuldige darmklachten rekening ik mezelf dus niet meteen tot de doelgroep, al zit darmkanker wel in onze familie en zal ik later dus niet gespaard blijven van een regelmatig darmonderzoek. Toch had ik op geen enkel punt het gevoel onnuttige info te lezen. Al was het maar omdat heel Suzannes verhaal me bewuster naar mijn buik deed luisteren en dat ik me wanneer ik iets in mijn mond stop nu al eens vooraf afvraag of het hapje wel zo eenvoudig door mijn spijsvertering te verwerken is. Ik heb nu de kans om mijn darmen te verzorgen, te genezen, naar hen te luisteren en het samen zo plezierig mogelijk te maken in mijn lijf. Voor dat genezen van ontregelde darmen staan een aantal nuttige voedings- en mindset-adviezen in het boek. Zo sla ik na het lezen van Buikgevoel al eens vaker een slaatje af en kies vaker voor gekookte groenten én leerde ik dat je het zorgen maken over je buik/andere kwaaltjes al wel eens mag laten voor wat het is en dat je niet mag vergeten te genieten van het leven tussen de klachten door. Dat zorgen maken zou immers misschien onrechtstreeks de reden voor het voortduren van de klachten kunnen zijn. Een wijze les die wat mij betreft op erg veel gezondheidsvlakken van toepassing is.

Mocht u het boek dus ooit in de boekenwinkel of in de bib zien liggen, laat het onderwerp u dan zeker niet afschrikken. Ik ben ervan overtuigd dat u, hoe vrolijk uw darmpjes op dit moment ook mogen werken, zeker iets aan Buikgevoel zal hebben. Al was het maar om een vleugje van Suzannes levenslust en positiviteit op te vangen.

*Woorden van mijn mama die ze al zo lang zegt als ik me kan herinneren wanneer ik iets zeg waaruit blijkt dat ik me minder voel dan een ander. Grove, maar wijze woorden.