‘Ik wil mensen laten weten dat je zeker wel wat invloed hebt op je (zieke) darmen, als je luistert naar je lichaam. Dat je niet van elk pijntje helemaal in paniek hoeft te raken en dat je kunt duiden wat het deze keer betekent. Misschien te veel stress, niet het juiste eten, slecht slapen of slecht en gehaast kauwen. Maar ook dat je de signalen oppakt die aangeven dat er wel degelijk iets niet in orde is. En dat je niet alles in de hand hebt, dat zaken soms gewoon lopen zoals ze lopen,’ zegt Suzanne Bos over haar boek ‘Buikgevoel, wat ik van mijn darmen heb geleerd.’
Gutfeeling of buikgevoel
Ze noemt het buikgevoel of gutfeeling als je weet wat je darmen je leren. Deze buikgevoelens of gutfeelings ziet ze als een broertje of zusje van intuïtie, maar dan gevoed door alles wat we in ons leven hebben geleerd en meegemaakt. ‘In al deze ervaringen zijn onze omgeving en gemoedstoestand van wezenlijk belang, met daarbij een niet te onderschatten fysieke component namelijk een prikkel of activiteit in de buik.’ Naast al dat wil ze bovendien aangeven dat genieten zoveel als kan, heel belangrijk is. ‘En dat kan, ook met een darmziekte.’
21 en darmkanker
De schrijfster was 18 toen een reeks van vervelende darmklachten opspeelde. Toen ze 21 was en ze strengen bloed in haar ontlasting vond, werd de diagnose darmkanker gesteld. Terwijl anderen zich uitleefden in het studentenleven, had Suzanne te kampen met nare onderzoeken en operaties waarbij een deel van haar dikke darm werd verwijderd, daar waar de tumor zat. Dit was echter niet het einde van de klachten: er volgden enorme pijnen door een afgeknelde darm door verklevingen van een eerdere operatie ook wel ileus genoemd.
Maar er was ook enorme vermoeidheid, het niet meer aangesloten voelen bij leeftijdgenoten die alleen gefeest hadden en niet het dodelijke zwaardvan Damocles boven hun hoofd hadden zien hangen. En er was angst voor uitzaaiingen. Toch pakte ze het normale leven weer op, maar ging daarbij wel voorbij aan het feit dat ze een darmziekte had. ‘Dat je je grenzen goed moet bewaken na je ziekte, zou ik zeker willen meegeven. Ik deed dat in eerste instantie niet en kreeg daardoor enorm veel klachten.’
Verwijdering dikke darm
Omdat ze maar doordenderde vergat ze ook bijna haar onderzoeken. Toen ze op een gegeven moment toch een colonoscopie kreeg, bleken haar darmen vol met poliepen te zitten die onherroepelijk zouden uitgroeien tot kwaadaardige tumoren. Er zat dan ook niets anders op dan dat haar dikke darm totaal moest worden verwijderd. Zou ze dat niet doen, dan zou ze voor haar 40e overlijden. Op haar 29e werd haar hele dikke darm verwijderd en werd van de dunne darm een soort intern reservoir gemaakt ook wel pouch genoemd. Geleerd van vorige ervaringen legt ze in het boek uit hoe anders ze omging met haar conditie voor deze tweede zware operatie en beschrijft ze hoe zo’n pouch werkt. ‘Als je inzicht hebt in hoe alles werkt, kun je ook veel beter omgaan met de problemen.’ Aan bod komt ook om de grote wens om zwanger te worden, maar ook de aarzelingen daaromtrent en vervolgens haar twee zwangerschappen en hun (positieve) verloop daarvan op de ziekte.
Het enige wat telt is wat je nu kunt doen
Over het gevoel een darmziekte over jezelf te hebben afgeroepen gaat het boek ook. ‘Schuldgevoel is iets dat zieke mensen bijna allemaal hebben. Ik wil meegeven dat je geen schuldgevoel hoeft te hebben bij darmklachten. Je kunt je zelf steeds voorhouden dat je dit of dat anders had moeten doen, maar het enige wat telt is dat wat je nu kunt of wilt doen. En ik wil overbrengen dat het proces van ziek zijn je ook sterker kan maken. ‘
Naslagwerk over darmen en haar werking
In het boek tekent Suzanne haar persoonlijke verhaal van darmkanker en de darmziekte polyposis op, maar geeft ze ook een schat aan informatie over allerlei onderwerpen die met darmklachten en darmziekten te maken hebben. Van hoe onderzoeken in hun werk gaan tot hoe eten wordt verwerkt in het lichaam en van goede voeding na een darmziekte of een operatie tot ontspanningstips. ‘Toen ik zelf de diagnose kreeg, had ik gewild dat al die informatie voorhanden was. Had ik mijn eigen boek willen kunnen lezen. Daarom heb ik gesproken met allerlei specialisten en heb ik diverse congressen bezocht. Daarbij keek ik altijd naar wat ik zelf graag wilde weten, omdat ik hoopte dat anderen dat ook zouden willen weten.’
In haar zoektocht stuitte ze onder andere op onderzoeken van een Amerikaanse professor die het verband uitlegde tussen je darmen en je hersenen. ‘Dat was een bevestiging van wat ik altijd al zo had gevoeld. De darmen ‘onthouden’ alles en je brein slaat al die informatie op. Zo eet ik nooit meer vis in een vakantieland met een strand, omdat ik een keer heel erg ziek van vis geweest ben in een strandtent in Spanje. Die combinatie zit blijkbaar in mijn geheugen opgeslagen, want vis eten in Amsterdam gaat prima. Dat is een ingenieus systeem, maar hoe dat precies zit staat allemaal in mijn boek beschreven. ’